همه چیز در مورد آنادایز آلومینیوم و ترمال بریک

مقادیر تخلخلهای آلومینیوم و ترمال بریک

جامع¬ترین تحقیق درباره تخلخل‎ها، توسط گوران و کلاین انجام شده است. آنها با اندازه گیری دانسیته کل پوشش متصل به زمینه و همچنین پوشش جدا شده از زمینه (توسط انحلال زمینه) تخلخل‎های موجود در پوشش‎های اکسیداسیون پلاسمایی الکترولیتی روی آلومینیم را تخمین زدند. تخلخل با استفاده از تخلخل¬سنج جیوه‎ای و جذب نیتروژن همدما اندازه گیری شد.
خلاصه اندازه گیری تخلخل‎ها که توسط کوران و کلاین  گزارش شده بود. مقدار *، تخمینی با فرض اینکه تخلخل‎ها، استوانه‎هایی به قطر ۳۰ نانومتر (به عنوان سطح ویژه معیار جذب نیتروژن) هستند، می‎باشد.
با مقایسه دانسیته ساختاری  (که بر اساس جابجایی ارشمیدسی، چگالی سنجی با هلیم یا تخلخل سنجی با جیوه اندازه گیری شده بود)، با دانسیته ساختاری تئوری (که از روی مقادیر فازی اندازه گیری شده از آنالیز اشعه ایکس به دست آمده بود)، درصد تخلخل‎های متصل به سطح تخمین زده شد. خلاصه دانسیته‎های ساختاری گزارش شده توسط نویسندگان در جدول ۱-۶ آمده است.
مقادير تخلخل‎های به دست آمده از اندازه گیری دانسيته كل، احتمالا کمترین دقت را دارند. ابعاد پوشش‎های جداشده از زمینه، توسط یک میکرومتر اندازه¬گیری شد و ابعاد پوشش‎های متصل به زمینه، توسط ضخامت¬سنج با جریان گردابی بدست آمد. این روش‎ها به زبری سطح پوشش حساس نیستند و بنابراین احتمال اندازه گیری ضخیم ترین نقاط موجود در سطح وجود دارد. در نتیجه مقادير ضخامت و تخلخل‎ها، بیشتر از مقدار واقعی تخمین زده می‎شوند. مقادیر حاصل از تخلخل¬سنجی با جیوه، و جذب نیتروژن (در حدود ۲۰%)، احتمالا دقیق¬ترین تخمین‎ها از میزان تخلخل¬‎های پوشش می‎باشند. شباهت بین مقدار دانسیته ساختاری تئوری حاصل از آنالیز اشعه ایکس با سه اندازه گیری آزمایشگاهی متفاوت، نشان دهنده وجود مقادیر کمی از تخلخل‎های بسته در پوشش‎های اکسیداسیون پلاسمایی الکترولیتی می‎باشد. این موضوع بیان می‎کند که اکثر تخلخل¬های موجود در پوشش‎های اکسیداسیون پلاسمایی الکترولیتی، متصل به سطح هستند. در نتیجه امکان نفوذ الکترولیت به درون پوشش در طول عملیات پوشش دهی فراهم می‎شود.

 

همه چیز در مورد آنادایز آلومینیوم و ترمال بریک...